Chronische pijn ... Je bent er steeds heel vertrouwd. En toch ... Toch maak je me zo moe en radeloos. Je bent bij me en toch voel ik me alleen. De ene dag wil ik je aanvaarden, kan ik je plots beter verdragen. De andere dag weeg je zo zwaar door. Ik zou je even uit mijn rugzak willen halen, even de zwaarte van mijn schouders wegnemen. Maar ik wil niet dat anderen jou zien,
blijf maar in die rugzak. Ik draag je wel. En als het echt niet meer gaat dan zonder ik me af, in een donker kamertje,
helemaal alleen. Hier mag je even het daglicht zien, hier mag ik even ontladen. Veilig en ver weg van iedereen. Wat doet het deugd. Tranen vloeien, eerst zwaarte ... gevolgd door verlichting omdat jij even het daglicht mocht zien. Kon ik dat maar meer ... Liefs, Chronische pijn
Comments