Sneeuw ...
Voor de ene een zegen voor de ander een vloek. Op social media lees je heel uiteenlopende reacties. Verschillende meningen, verschillende omstandigheden. En toch heeft het ook een gemeenschappelijke factor.
Sneeuw doet ons - gewild of ongewild - vertragen. Voor we naar het werk vertrekken moeten we eerst nog wat sneeuw ruimen zodat het voetpad er veilig bij ligt. Of misschien moet je wel de voorruit van je wagen sneeuwvrij maken. Of kan je helemaal niet naar je werk vertrekken. Verder lees ik dat mensen niet naar de winkel kunnen of durven en genoodzaakt zijn om het te doen met wat ze momenteel in huis hebben. Anderen genieten ... Van het gekraak van de sneeuw onder hun voeten, van het feeërieke landschap, van de stilte en de rust, van het (onverwacht) thuis zijn. Sneeuw ... Het heeft zo voordelen ... en zijn beperkingen.
Lastig? In sommige gevallen wel.
Zo is het echt niet fijn als je net vandaag dringend in het ziekenhuis moet zijn en het door omstandigheden onmogelijk of moeilijk is om er te geraken.
Voor de meeste andere gevallen zou ik durven stellen dat het een beperking mét voordelen is.
Sneeuw ...
Het zorgt voor vertraging ... in het verkeer, in ons doen en laten.
Maar hoe zou het zijn om van deze (onverwachte) vertraging te genieten?
En ja, misschien verschuift het werk zich wel naar morgen ... maar is dat niet een zorg voor morgen?
En wat geeft het jou vandaag?
Vandaag kan je naar buiten staren en wegdromen van het mooie landschap.
Vandaag ervaar je de stilte.
Vandaag heb je onverwacht ruimte om even een dutje te doen of dat klusje dat al lang bleef liggen af te werken.
Vandaag mocht je met de trein waardoor je niet zo oplettend hoefde te zijn in het verkeer en had je de tijd om een boek te lezen of muziek te luisteren.
Vandaag mag je het kind in jou naar boven halen en een sneeuwman maken.
...
Toch?
Vandaag is er ruimte om te vertragen.
Hoe zou het zijn om deze vertraging toe te laten?
Zou het kunnen dat je voelt dat je er eigenlijk wel nood aan hebt (ongeacht of het werk zich verschuift)?
Zou het kunnen dat je stiekem blij bent dat je even de sneeuw kan ruimen of een wandeling kan maken?
Zou het kunnen dat je even op adem kan komen en hierdoor meer rust in je hoofd ervaart?
Laat de weerstand even los en probeer even te genieten van dit onverwachte 'vertragen'.
Als je het toelaat zou je zowaar kunnen gaan ontdekken dat je door het 'vertragen' net gaat 'versnellen', dat het je productiever maakt en/of voor meer rust in je hoofd zorgt.
Voel je nog steeds de weerstand dat je geen tijd hebt om te vertragen?
Dan is dit sneeuwdagje misschien meer dan een beperking. Misschien is het wel een signaal dat je meer mag gaan vertragen.
Weet dat het anders kan en dat het heus zo moeilijk niet hoeft te zijn dan jij misschien denkt.
Vanuit mijn eigen ervaringen durft ik te zeggen dat vertragen de nieuwe vorm van versnellen is.
Net door het vertragen ontstaat er ruimte ... ruimte die gevuld wordt met energie, ruimte die voor inspiratie zorgt, ruimte die me achteraf productiever maakt.
Dus kies wijs ...
Of je kiest ervoor om je op te jagen of je je kiest ervoor om bewust te vertragen en het aangename aan de beperking te koppelen.
Sneeuw kan een energiegever zijn ... of je nu een sneeuw-fan bent of niet.
Welke keuze heeft jouw voorkeur?